داخل یک میخانه تازه کشف شده ۵ هزار ساله در عراق چه چیز‌هایی پیدا شده؟
تاریخ انتشار: ۲۱ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۰۷۴۰۷۳
در میخانه ۵۰۰۰ساله که به تازگی در لاگاش (یکی از کهن‌ترین شهر‌های خاور‌میانه باستان و از پایتخت‌های سومریان) کشف شده چه چیز‌هایی پیدا شده است؟
به گزارش بی بی سی، باستان‌شناسان معتقدند این میخانه و کاروانسرا که در شهر باستانی لاگاش (در عراق امروزی) کشف شده است نشانه‌ای از آن است که جوامع باستانی هم طبقه متوسط داشته‌اند و فقط از ثروتمندان و بردگان تشکیل نشده بودند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
باستان‌شناسان فقط نیم‌متر زیر زمین بقایای غذاٰخوری و میخانه‌ای را کشف کردند که تخمین زده می‌شود متعلق به حدود ۲۷۰۰ قبل از میلاد باشد.
این مکان عمومی برای خوردن و نوشیدن در شهر باستانی لاگاش واقع در عراق امروزی کشف شده است.
سارا پیتزیمنتی از دانشگاه پیزا در ایتالیا به بی‌بی‌سی می‌گوید: ”این مکان شامل محوطه وسیعی است که تصور می‌شود محل صرف غذا و نوشیدن باشد”.
او یکی از پژوهشگرانی است که به مدت پنج سال به‌عنوان یکی از اعضای پروژه باستان‌شناسی لاگاش در مورد این شهر تاریخی پژوهش کرده است.
لاگاش یکی از عظیم‌ترین و قدیمی‌ترین شهر‌ها در جنوب بین‌النهرین یا میان‌رودان (مزوپوتامیا) بوده و یکی از اولین مراکز شهر‌نشینی تاریخ بشر است.
لاگاش بخشی از تمدن سومری بوده است، مجموعه‌ای از شهر‌ها که در کنار رود‌های دجله و فرات از اواخر دوران نوسنگی تا اوایل عصر برنز شکل گرفتند.
نیمکت، تنور و یخچال ۵هزار سالهبا استفاده از تکنیک‌های باستان‌شناسی جدید مانند استفاده از پهباد و تحلیل‌های مغناطیس‌سنجی که به باستان‌شناسان امکان “مشاهده” زیر زمین بدون حفاری و کاوش‌های باستان‌شناسی می‌دهد این گروه موفق به حفاری محل دقیق این بنا شد.
وقتی میخانه را یافتند نیمکت‌ها را از زیر زمین بیرون آوردند و یخچال سفالی و تنور و ظرف‌های مختلف ذخیره و نگهداری مواد خوراکی و نوشیدنی را پیدا کردند که در بسیاری از آنها هنوز بقایای خوراکی‌ها و نوشیدنی‌ها باقی مانده بود.
هولی پیتمن، مدیر پروژه در گفتگو با بی‌بی‌سی می‌گوید:”به موهبت سفال‌های خاصی که در این بنای تاریخی پیدا کردیم و کنده‌کاری‌ها و حکاکی‌های موجود تردیدی برای ما باقی نمی‌ماند که این میخانه و کاروانسرا متعلق به حدود ۵۰۰۰ سال پیش است”.
اما این وسیله خنک‌کننده بدون جریان برق چگونه کار می‌کرده است؟
یخچال سفالی یا یخچال دو‌جداره بر مبنای مکانیسم تبخیر کار می‌کند و از دو محفظهٔ سفالی درون یکدیگر تشکیل شده است.
قسمت بیرونی محفظهٔ سفالی را با شن مرطوب می‌پوشاندند و غذا و مواد خوراکی را در محفظهٔ درونی قرار می‌دادند که با لعاب پوشیده شده بود و رطوبت نمی‌توانست در آن نفوذ کند. تبخیر رطوبت بیرونی حرارت را از محفظه درونی جذب می‌کرد و هرچه در محفظه سفالی درونی قرار داده می‌شد خنک می‌ماند.
لاگاش که در تقاطع دو رودخانه دجله و فرات قرار داشت یکی از مراکز پر‌رونق بازرگانی دوره آغازین دودمانی مصر یا عصر تینیتی بود که از حدود سال ۳۲۰۰ تا ۲۹۰۰ پیش از میلاد ادامه داشت، دورانی که اولین شهر‌های جهان بنیان گذاشته شدند.
رید گودمن، باستان‌شناس دانشگاه پنسیلوانیا به بی‌بی‌سی می‌گوید:”ما تلاش می‌کنیم دریابیم چگونه این شهر که در دوره‌های دیرینه‌تر شهر کوچکی بوده به شهری چنین گسترده و یکپارچه تبدیل شده است”.
بقایای خوراکی‌های پنج هزارسالهعلاوه بر تنور و یخچال سفالی باستان‌شناسان محوطهٔ دیگری یافتند که خم‌ها و کوزه‌ها و قرابه‌ها و قدح‌ها قرار داشت؛ و البته خالی نبودند.
پیتزیمنتی می‌گوید:”ما بیش از ۱۰۰ کوزه از مواد‌غذایی پیدا کردیم که باعث شد اطمینان پیدا کنیم این مکانی برای اقامت مسافران و خوردن و نوشیدن مهمانان بوده است”.
او در ادامه می‌گوید:”با توجه به فراوانی و تنوع مواد‌غذایی و نوشیدنی‌هایی که در این مکان آماده شده بودند این مکان نمی‌تواند آشپزخانه‌ای خانگی باشد”.
اثر و بقایای خوراک‌های باقیمانده نشان می‌دهد از مهمانان این رستوران پنج‌هزار‌ساله با ماهی هم پذیرایی می‌شده است.
پیتمن می‌گوید:”درون هر‌کدام از کوزه‌ها و محفظه‌های نگهداری و ذخیرهٔ خوراکی مقدار زیادی استخوان ماهی یافتیم که به خوبی باقی مانده بودند”.
آنچه باعث شگفتی باستان‌شناسان شده این است که چرا غذاٰها خورده نشده است.
پیتزیمنتی می‌گوید:”همه خوراکی‌ها همانطور باقیمانده بود شاید در آن زمان اتفاقی افتاده، اما نمی‌دانیم چه اتفاقی ممکن است افتاده باشد و این همان موضوعی است که در پی یافتن آن هستیم”.
حلقه گمشده معماباستانشناسان در پی این هستند که بدانند مشتریان و مهمانان این مکان چه کسانی بودند و چه موقعیت اجتماعی داشته‌اند.
حفاری‌ها و تحقیقات پیشین در این شهر نشان داده بود که لاگاش دارای سه مجموعه معبد بوده است که افراد طبقات بالای اجتماع و اشراف در آن زندگی می‌کردند.
اما باستان‌شناسان باور ندارند که این میخانه یا خرابات در منطقه خوش‌نام و اشرافی شهر قرار داشته است.
پیتزیمنتی می‌گوید:”منطقه‌ای که این میخانه و کاروانسرا در آن پیدا شده است به نظر نمی‌رسد محله اشراف و ثروتمندان آن دوران باشد. به‌نظر می‌رسد این مکان پاتوق آدم‌های معمولی آن زمان بوده است”.
باستان‌شناسان معتقدند این مکان جایی بوده است که افرادی که دور از خانه بودند یا کار می‌کردند می‌توانستند خوراک و نوشیدنی روزانه خود را از آن تهیه کنند.
پیتمن می‌گوید:”ما می‌خواهیم بدانیم آیا این افراد در کار تولید و ساخت سفال و سفالگری بوده‌اند”.
گروه پروژهٔ باستان‌شناسی لاگاش مایل است تا اطلاعات بیشتری در مورد زندگی افراد عادی که در این شهر زندگی می‌کردند پیدا کند.
گودمن می‌گوید:”ما امیدواریم بتوانیم موازنه‌ای در این روایت مرسوم و دیرپا ایجاد کنیم که تصور می‌شود در مکان‌های باستانی فقط ثروتمندان و فقرا وجود داشتند و هیچ اثری از گروه میانی جامعه وجود نداشته است”.
منبع: فرارو
کلیدواژه: باستان شناسان باستان شناسی بی بی سی کشف شده شهر ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۰۷۴۰۷۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ظهور و سقوط شهر باستانی هرم‌ها
شهر ۲۰۰۰ ساله «تئوتیئواکان» در مکزیک زمانی یکی از بزرگترین مراکز شهری در جهان باستان بود و حالا به یکی از مقاصد محبوب گردشگران تبدیل شده است.
به گزارش ایسنا، «تئوتیئواکان» (Teotihuacan) که در ۵۰ کیلومتری شمال شرقی «مکزیکوسیتی» امروزی واقع شده است، یکی از بزرگترین مراکز شهری جهان باستان بود و مشخص نیست چه کسی آن را بنا کرده است. این شهر در فاصله بین ۲۱۰۰ سال قبل (یعنی زمان که ساخت آن آغاز شد) تا حدود ۱۴۰۰ سال قبل (یعنی زمانی که وارد دوره افول شد و آتش‌سوزی رخ داد که خسارت بزرگی به جای گذاشت) رونق داشت. با این حال حتی با افول «تئوتیئواکان»، این شهر هرگز به طور کامل از بین نرفت و «آزتک»ها بعدها مرتبا برای اجرای مراسم‌هایی به این مکان مراجعه می‌کردند.
«لایوساینس» درباره این شهر باستانی نوشته است: مشخص نیست ساکنان «تئوتیئواکان»، این شهر و بناهای داخل آن را چه می‌نامیدند. نام کنونی این شهر را «آزتک»ها انتخاب کردند و معنای آن «مکانی که خدایان خلق شدند» است.
«تئوتیئواکان» در دوران اوج خود، یک مرکز شهری به مساحت ۲۰ کیلومتر مربع با جمعیتی معادل بیش از ۱۰۰ هزار نفر را در برمی‌گرفت و تأثیرگذاری آن تا مرکز مکزیک و حتی گواتمالا مشهود بود.
این شهر با استفاده از یک طرح شبکه‌ای، سازماندهی شده بود و بسیاری از مردم در آنچه که محققان با نام «مجموعه آپارتمانی» عنوان می‌کنند، زندگی می‌کردند که چندین خانواده را شامل می‌شد. یک پروژه نقشه‌برداری باستان‌شناسی حدود ۲۲۰۰ مورد از این سازه‌ها را در داخل شهر شناسایی کرد و کاوش‌ها نشان داد که مصالح برخی متفاوت است و در ساخت برخی از آنها سنگ و گچ آهکی بیشتری استفاده شده است.
«خیابان مردگان»
خیابان اصلی شهر که امروز با نام «خیابان مردگان» شناخته می‌شود، در محور شمالی ـ جنوبی قرار دارد. طول این خیابان ۳.۲ کیلومتر است و سه مجتمع هرمی بزرگ را شامل می‌شود.
«هرم ماه»
در انتهای شمالی این خیابان، «هرم ماه» که برگرفته از یک نام آزتکی است، قرار دارد. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد این بنا در چند مرحله بین سالهای ۱ تا ۳۵۰ پس از میلاد ساخته شده است. این بنا به عنوان یک سکوی کوچک شروع شد و در نهایت به یک هرم با ارتفاع ۴۶ متر تبدیل شد. سکوهای مرتفع آن احتمالاً برای تشریفاتی استفاده می‌شده است که مردم بتوانند از زمین هم شاهد آن باشند. در مقبره‌های مرتبط با این سازه، بقایای قربانی‌های انسان و حیوان همراه با اشیاء خاکسپاری مانند سنگ‌های ابسیدین کشف شده است.
در کمتر از نیم کیلومتری جنوب «هرم ماه»، «هرم خورشید» قرار دارد. این هرم با ارتفاع بیش از ۶۳ متر، یکی از بزرگترین سازه‌های ایجاد شده در دنیای جدید «پیشا کلمبیا» است که در حدود سال ۲۰۰ میلادی ساخته شده است.
در سال ۱۹۷۱، یک گروه باستان‌شناسان تونلی را در زیر هرم کشف کردند که ورودی آن در نزدیکی «خیابان مردگان» قرار داشت. آنها تونل را کاوش کردند و دریافتند که به یک اتاقک به شکل برگ شبدر منتهی می‌شود که متأسفانه در دوران باستان غارت شده بود. این غار احتمالاً برای انجام مراسم خاصی مورد استفاده قرار می‌گرفته است.
کشف دیگری که اواخر سال گذشته اعلام شد، گنجینه کوچکی از هدایا بود که ممکن است به زمان شروع ساخت هرم بازگردد. در میان اقلام یافت‌شده یک نقاب مارپیچ سبز وجود داشت که ممکن است تصویرگر چهره یک فرد باستانی باشد.
«معبد مار پَردار»
«معبد مار پَردار» که به نام «La Ciudadela» نیز شناخته می‌شود، در جنوب «هرم خورشید» واقع شده است. نقطه کانونی این بنای تاریخی یک هرم شش پله‌ای کوچکتر از دو نمونه دیگر در «خیابان مردگان» است. دو مجتمع آپارتمانی واقع در نزدیکی آن نیز ممکن است محل سکونت اشراف‌زادگان شهر بوده باشند.
گمان می‌رود این هرم در قرن سوم پس از میلاد ساخته شده است. در این سازه سرهایی متناوب تصویرگر «کوئتزالکواتل»، خدای آزتک‌ها و موجودی هستند که به نظر می‌رسد «تلالوک» (Tlaloc)، دیگر خدای «آزتک»ها را به تصویر می‌کشد.
گور حدود ۲۰۰ نفر در نزدیکی این هرم کشف شده است. بسیاری از آنها مردان جوان بودند و پیشکش‌های کنار گورها نشان می‌دهد جنگجو بودند. این نکته که بسیاری از آنها با مچ‌های ضرب‌دری در پشت کمر پیدا شدند، نشان می‌دهد آنها را بسته بودند و به دلایلی قربانی شده‌اند. زنان جوان و چند مرد مسن نیز به همراه پیشکش پیدا شدند.
هنرهای نقش بسته روی دیوار
«تئوتیئواکان» به خاطر نقاشی‌های دیواری رنگارنگش شهرت دارد. آنها را می‌توان در بسیاری از مجتمع‌های آپارتمانی شهر و همچنین در ساختمان‌های دیگری که به عنوان کاخ‌ها و معابد شناخته می‌شوند، پیدا کرد. در میان نقوشی که می‌توان دید، تصاویری از خدای طوفان آزتک‌ها و همچنین خدایی است که محققان آن را «الهه بزرگ» می‌نامند. نقوش دیگر شامل پرندگان، پلنگ، جغد و مارِ پردار است.
با بررسی برخی از هرم‌های مشهور این شهر مشخص شد که «تئوتیئواکان» چند زمین‌لرزه شدید را در فاصله ۱۰۰ تا ۶۰۰ میلادی تجربه کرده است.
باستان‌شناسان فکر می‌کنند زلزله‌های بزرگ نه تنها به اهرام شهر آسیب فیزیکی وارد کرده، بلکه ممکن است به بی‌ثباتی ساختارهای اجتماعی و سیاسی آن منتهی و در نهایت به نابودی شهر منجر شود.
انتهای پیام
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت